روزگاری در گوشه ای از دفترم نوشته بودم.. تنهائی را

 دوست دارم چون نیست بی وفا . تنهائی را دوست دارم

 چون تجربه اش کرده ام.. تنهائی رادوست دارم چون عشق

 دروغین درآن نیست.

تنهائی را دوست دارم چون خدا هم تنهاست.. تنهائی

 رادوست دارم چون در خلوت وتنهائیم در انتظار خواهم

 گریست وهیچ کس اشکهایم را نمیبیند.. اما از روزی که

 تو رادیدیم نوشتم.. ازتنهائی بیزارم چون تنهائی یاد

 آور لحظات تلخ بی تو مردنم است

بعضی وقتا دلم می خواهد خودم را بغل کنم!

ببرم بخوابانمش!

لحاف را بکشم رویش!

دست ببرم لای موهایش و نوازشش کنم!

حتی برایش لالایی بخوانم،

وسط گریه هایش بگویم:

غصه نخور خودم جان!

درست می شود!درست می شود!

اگر هم نشد به جهنم…

تمام می شود…

بالاخره تمام می شود…!!!تمام…

گاهی حجم دلتنگی هایم آنقدر زیاد می شود كه دنیا با تمام بزرگی وعظمتش برایم تنگ می شود…

دلتنگم…

دلتنگم…

دلتنگ كسی كه گردش روزگارش به من كه رسید ازحركت ایستاد…

دلتنگ كسی كه دلتنگی هایم را ندید…

دلتنگ خودم…

خودی كه مدتهاست گم كرده ام..

تو نبودي و نديدي كه چه شبهارا، همه در حسرت يك آغوشت، چه غريبانه كه تاصبح بغل كردم من، بالشِ خيسِ اتاق خوابم، كه پر از بُهتِ سكوت و غم بود...

ودرآغوشم مُرد همه احساس غريبانه ي مغمومم كه، تو به آن خورده گرفتي وبه اصرار، ناپاك خطايش كردي!! 

وچنين ميگذرد، همه شبهاي خزان ديده ي سربر كفِ اندوه و ندامت كشِ باراني من...

ودرآن دم كه سكوتي كوتاه، سقفِ تاريك دلم را گيرد ومرا خواب برد، اندکی بیش درآن خانه ی آسایش، قصد اقامت نکنم...

وچینین میگذرد همه شبهای خزان دیده ی من...

چه بسا میگذرد شبهایی، که قلم بر سرکاغذ سر تسلیم فرو برده که عفوم کن از این رنج و ملالی که دراین صومعه از بهر وفا مینگرم...

و چه شبها که چنین میگذرد...

اینجا حریم من است حریم قلب کوچکم!

قفس تنهایی من و حرف های ناگفته ام...

کسی دلش برایم نسوزد

من این قفس را دوس دارم و تنهایی ام را

تنهایی...

تنها اتفاق این روزهای من است